Η ανάσυρση του θυμικού

Η ανάσυρση του θυμικού

   Η μνήμη, ως προσωπική και ατέρμονη διαδικασία του ανθρώπου, λειτουργεί κυρίως ως άναρχη παρακαταθήκη της βιωματικής συναίσθησης. Η ανάσυρση του θυμικού, αν και επιλέγεται από το άτομο η χρονική στιγμή που θα λάβει χώρα, ανάλογα με το εξωτερικό ερέθισμα που την προκαλεί κάθε φορά, αποκτά έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Ακολούθως το θυμικό παραμορφώνεται σε σχέση με την πραγματική του υπόσταση και κάπου εκεί ξεκινά το παιχνίδι των σκιών της μνήμης και της επιθυμίας της. Η μοναξιά της όλης διαδικασίας λειτουργεί ως πνοή, ως μια ιδιαίτερη ώρα, ως το ιδεώδες, το απόλυτο. Στον κύβο παρουσιάζεται μια ‘’προοπτική θέαση’’ της μνήμης του Βόλου, η οποία απαρτίζεται από τη νοσταλγία των αρχέτυπων συμβόλων της πόλης και την πομπώδη πεζή καθημερινότητα της. Αυτή η εξιδανίκευση του ‘’μη-ρεαλιστικού’’ συμβάντος εκφρασμένη με έναν σουρεαλιστικό τρόπο που παρουσιάζεται στο de Chirico, αποτελεί και το συνδετήριο κρίκο της σύνθεσης  με τον καλλιτέχνη.

Drawing out thymic

   The memory, personal and endless process of man, primarily operates as a chaotic legacy of experiential consciousness. The thymic retraction, even if time that takes place is chosen by the person, depends every time on the external stimulus that causes it and acquires a special character. Then the thymic deforms compared to the actual existence and somewhere there the game of the shadows of memory and desire starts.  The loneliness of the process acts as a breath, as a particular time, as the ideal, the ultimate. The cube shows a perspective view of Volos’s memory, which is composed of the nostalgia of archetypal symbols of the city and pompous everyday life. This idealization of non- realistic event, expressed by a surreal way shown in de Chirico, is the connection of the synthesis with the artist.