Κατοικία θεών/κατοικία ανθρώπων

«Για να πάμε για ψάρεμα, σηκωνόμασταν πολύ πρωί και, όταν μπαίναμε στη βάρκα που θα μας πήγαινε στ’ ανοιχτά, στη μέση του κόλπου, ξημέρωνε ακόμα. Η θάλασσα ήταν καθρέφτης, ποτέ ξανά σε άλλες χώρες δεν είδα έναν τόσο όμορφο υδάτινο καθρέφτη.»

«Ο χώρος είναι προϊόν σύνθεσης αντιφατικών δεδομένων και αποτελείται από θραύσματα πολιτιστικής μνήμης και από σύγχρονες αναφορές»

Μέσα από τα κείμενα του ντε Κίρικο προκύπτει μια περιγραφή του οικείου τοπίου του Παγασητικού κόλπου και της ανατολής του ηλίου με ένα βιωματικό τρόπο. Σήμερα, αυτή η εικόνα παραμένει αναλλοίωτη διότι το τοπίο είναι ένα μνημείο που δε μεταβάλλεται στον άμεσο χρόνο αλλά διακατέχεται από μία σταθερότητα και μια διαχρονικότητα. Αντιθέτως αυτό που μεταβάλλεται είναι η ανθρώπινη φύση και η δημιουργία που το καταλαμβάνει. Αντιλαμβανόμαστε τη φθορά και τη θνητότητα της ανθρώπινης ύπαρξης η οποία αποτελεί κάτι το παροδικό και το εφήμερο.

Όπως στα «εσωτερικά» του ντε Κίρικο, η φύση είναι σαν ένα δωμάτιο το οποίο παραμένει αμετάβλητο και αυτό που εναλλάσσεται είναι η επίπλωσή του που αποτελεί την ανθρώπινη ύπαρξη και το ανθρώπινο έργο. Η φύση είναι η κατοικία των θεών, κάτι το ιερό, το άφθαρτο που αντιστέκεται στο χρόνο, ενώ η ανθρώπινη υπόσταση κυριαρχείται από τη φθορά.

Μέσα στο έργο αυτό η αιωνιότητα συμβολίζεται με το λευκό φως οπού έχει την απόλυτη καθαρότητα και σταθερότητα παραπέμποντας σε μια εικόνα του παραδείσου. Οι κινούμενες σκιές στη λευκή επιφάνεια είναι έκφραση της παροδικότητας του ανθρώπου.

Residence of Gods/Residence of humans

Through De Chirico’s texts there is a description of the familiar landscape of pagasitikos gulf and the sunrise in an intimate way. Today, this image still remains intact because the landscape is a monument that does not change straightly but is stable and diachronic. On the contrary what changes is human nature and creation that occupies it. We perceive the decay and mortality of human nature which is temporaty and ephemeral.

As in De Chirico’s paintings (Indoors) the nature is like a room which remains unchangeable and what alternates is its furniture which represents the human life and act. Nature is the God’s residence, is sacred, indestructible and resists time, while human life is ruled by decline.

Through this work, the white clean light symbolizes eternity referring to an image of Eden. The moving shadows on the white surface is an expression of human impermanence.